Laatste blog van de najaar 2015 baanbrekers op maandag 7 december j.l.

Alle koffers zijn gepakt en gewogen, een laatste kop koffie of iets anders met elkaar.

We bidden nog voor elkaar voor een goede reis en..... daar is de sjeroet.......... uitzwaaien. Ik blijf alleen achter, snuf...
Nog 2 weken blijf ik hier om nog wat te helpen bij Eliore en Marike.

 

Wat zijn deze 2 maanden omgevlogen en wat hebben we veel geleerd, gezien en gewerkt. Tot op de laatste dag!

Wat er voor mij in deze tijd uitsprong waren de gesprekjes met zowel joodse als arabische mensen die verlangen naar rust en vrede. Door de situatie is er angst bij beiden.

En toch hopen ze dat er Iemand zal komen die rust en vrede zal brengen. Ik weet dat alleen door Jezus die vrede zal komen, ik zie uit naar Zijn komst!

Joke

De laatste foto's op zondag 6 december jl...
Joke en Janny

...in het openbaar vervoer naar Ein Kerem
Johanna, Anja en Agnes

Nu we naar het einde lopen van onze baanbrekersperiode even nog wat schrijven op de blog,

Het is sowieso een enerverende tijd hier in Jeruzalem en onze omgeving geweest. Je beleeft het daag'lijkse leven hier heel anders dan vanuit Nederland. Je bent in Jeruzalem direct betrokken met wat er gebeurt.

Donderdag 3 december jl., mijn laatste werkdag bij pre-school Little Hearts gehad. Tevens de viering van het kerstfeest/Chanoeka. Vandaag kwamen de kinderen, in mijn groep 2,5-3 jaar waar ik werkzaam was, een halve dag naar school. Laat in de middag, 16.30-18.30 uur, kwamen de ouders met de kinderen om het Chanoeka-feest mee te vieren.

Maar tussen de middag hebben we officieel (emotioneel) afscheid genomen, ook twee vrijwilligers uit Zweden. Ik merk nu al dat ik de kinderen en Sandra, de leidster van de groep, zal gaan missen. De kinderen hebben hun eigen aardigheden en ook heb ik de snelle ontwikkeling in hun levens mee mogen maken. Het is ook grappig hoe ze mijn naam uitspreken in hun eigen taal/klank, bijv. fonetisch geschreven: Akkù-nes en het schijnt dat ze al naar mij vroegen 's morgens wanneer ik er nog niet was. Daar sta je niet bij stil, maar twee maanden is genoeg dat zij je leren kennen en al aardig eigen met je zijn.

Sandra was ook een leuke en lieve en professionele teacher. Ze spreek sowieso 4 talen: Engels, Hebreeuws, Arabisch en Frans. Dat is heel goed wanneer je zoveel kinderen hebt van ouders uit verschillende landen. Ze heeft mij een afscheidsetentje gegeven bij haar thuis waar haar man en dochter heerlijk hebben gekookt.

Hierbij nog een videofilmpje van ons uitzicht, waarvan we afscheid nemen, op de (van links naar rechts), berg Zion, daaronder het het Hinnomdal, rechtsboven de Olijfberg en daaronder het Kidrondal. Heel bijzondere plek om te wonen en dit uitzicht te hebben.

Agnes

Een stukkie over Jemima, een instelling waar ik mag zijn met mensen met een beperking. Bij aankomst ga ik eerst langs een huiskamer en dan ga ik naar mijn vertrouwde klas. In de klas is het eerst zingen en het bijbel verhaal. Dan staat wandelen op het programma. R. houdt erg van wandelen en ik doe dat dan altijd met haar. We gaan erop uit in het dorp Beit Jala. R. is 39 jaar en blind. Ze spreekt naast Arabisch, Nederlands en Engels. We gaan ook vaak een church bezoeken en soms is de deur van de Church dicht. R. reageert dan:“Zijn ze aan het staken?” Natuurlijk kon ik zeggen God staakt nooit. In Beit Jala zijn veel kerken dus een andere opzoeken is geen punt. De standaard vraag bij de kerk is: "Can we pray in de Church?
Gek als je daarop nee zou zeggen! Naast bidden in de kerk,
zingen we ook. In “Abrahams Herberge” staat een piano.
Laat R. nu de gave hebben ontvangen om een prachtig spel ten gehore te brengen. Dus dat zijn dan ook echt de kippenvelmomenten. We hadden van de Abrahams Herberge een sleutel gekregen.

Nu had R. de wens om een bloemenman goede morgen te zeggen, ik denk dat ze in de Arabische taal bloemen heeft gevraagd. Het resultaat zie je hier op de foto. Als dank zei ik maar: God bless you. Er staan vaak veel bloemen langs de weg van het leven, alleen zien we ze niet altijd.

N. een bewoonster die blind en doof is heeft/had momenten dat ze pijn leek te hebben. Dit is zo moeilijk. Ik bad zachtjes met een hartenkreet: "Mag deze pijn stoppen Vader God? Neemt U de pijn weg?" God verhoorde het gebed, even later zei de begeleidster: "Ze lacht weer!" Natuurlijk weten we dat God alles kan. Soms verhoord Hij direct, soms later en soms op een andere manier. Zie de foto van N, dit is een manier om contact met haar te maken.

Voordat ik aan deze 2 maanden begon dacht ik wat heb ik te geven. Een hele belevenis die je mee mag maken in het land van het volk, Zijn oogappel. Het uitgangspunt was en is beschikbaar zijn en alles tot je mogen nemen wat je mag, zien en leren en mag doorgeven wat Zijn Vaderhart overvloedig geeft. Ook al rammelt je leven aan alle kanten. Dit hoeven geen grote dingen te zijn. Hij heeft ons plekje toebereid en daar wil ik zijn.

Praise Adonai 

      

Anja

Beste lezer,

Bijzonder, dankbaar, intensief, voorrecht zijn de eerste woorden die in mijn brein opsteken  

als ik terug denk aan de afgelopen weken.

Ontmoetingen gehad met mensen met levenservaring, levenskracht, wijsheden, collega’s met passie en bijzonder gedreven mensen,

Wat kun je nog meer wensen?

Als ik aandacht schenk aan de situatie in het algemeen

kom ik niet om de woorden ingewikkeld, angst, schaamte, volken, cultuur, grenzen, politiek, niet bevatten en lawaai heen.

Soms krijg je het gevoel dat je moet kiezen voor een bepaalde kant.

Wellicht denk je nu wat is ze zwaar op de hand.

Volgens een inwoonster is Israël een fantastisch rotland,

Mijn hoop is liefde onderling en met de buurlanden, dat krijgt de overhand.

                                                                                                                  

Jeruzalem een bijzondere stad

wat ik niet in woorden vat.

Beit Yusef  plek waar ze de gehandicapte kinderen voor een paar dagen per maand opvangen en van alles leren

en daarnaast de familie ondersteunen en stimuleren.

Een kado om hier 2 maanden te zijn is het geweest,

ook al was het niet alle momenten feest.

Het einde is in zicht,

tevens van dit gedicht.

Johanna