bij Jemima

Ondertussen al wat weken onderweg in Israel. In het begin was het wel hectisch maar intussen hebben we het ritme al aardig te pakken.  

We hebben het goed met elkaar soms met wat leuk geklungel. We horen en zien veel, hopen dat alles mag beklijven (woord van Agnes).

’s Morgens onderweg naar de bushalte begroeten we de soldaten met bokertof (goedemorgen in het Hebreeuws). In de bus is het niet wenselijk om als vrouw naast een man te zitten. Het komt regelmatig voor dat een man plaats maakt zodat wij kunnen zitten. Ik werk bij Jemima, een instelling voor mensen met een beperking. Bij Jemima begroet ik de collega’s met sabbag al geer (goedemorgen in het Arabisch). ’s Ochtends help ik soms met douchen van een bewoner en vervolgens met eten geven. Daarna ga ik naar de dagbesteding waar ik op een groep werk naast een lerares. Ik zie vaak zo’n liefde naar die ander. Zo kun je als bewoner ook intense blijdschap uiten om te slaan op de tafel en veel geluid maken. We bidden voor Jemima, shalom op de groep en de situatie in het land. Ik heb ook een collega die blind is en wekelijks komt haar blinde vriendin langs. Zij straalt van oor tot oor. Ik vroeg haar wat haar blij maakte, ze zei de Bijbelstudie morgen met de anderen. Wat ik meer wil leren is fijngevoeligheid en me richten op wat echt belangrijk is. Het Woord toont aan hoe nutteloos het is om je zorgen te maken. Iemand schreef mij dat ik deze periode echt als gedenksteen mag ervaren. Ik ervaar God dat Hij voor ons zorgt.     

uitleg in de graftuin

Op sabbat zijn we laatst ook in een synagoge geweest. De mannenbroeders kunnen mooi zingen zeg!

In de graftuin heb ik nieuwe feiten gehoord zoals  in het gerechtshof in de tijd van de berechting van Jezus was slechts plaats voor zo’n 160 man. Op die dag zijn er 365 profetieën in vervulling gegaan. Het kruis maakt alle bittere gebeurtenissen zoet. We waren in de graftuin met vele andere mensen uit zoveel culturen en er werd gezongen in verschillende talen ter ere van de Heer. Dit was een monumentje.

Wat betreft de rode lijn (lees: rode neuzen) daar gaan we ook mee door. We vertellen de mensen dat we een project hebben om zoveel mogelijk mensen met rode neuzen op de foto te zetten en hiermee de vreugde ervaren en dat zij de opdracht mee krijgen om de vreugde mee te nemen naar hun land. Staat er niet geschreven: ”de vreugde des Heeren is mijn kracht”? En Hij is je kracht.

Hierbij enkele foto's van de 'rode neuzen' ontmoetingen.

Koen en onze gastheer

een groep uit India geflankeerd aan de li-zijde
door de rode neuzendragers uit Canada en Holland

Shalom van Anja, mede mogelijk gemaakt door Johanna en Agnes

".....en men vierde feest, want God had hen vervuld met een grote blijdschap. Ook de vrouwen en de kinderen deelden in de vreugde, en het gejubel uit Jeruzalem was tot ver in de omtrek te horen."

Neh. 12:43